Tym razem Kalkuta

Carlos Ruiz Zafón, Pałac Północy
Zafon C.R., „Pałac Północy”, Warszawskie Wydawnictwo Literackie Muza SA, Warszawa 2011
tłum. Katarzyna Okrasko i Carlos Marrodán Casas
s: 287

Dziś będzie wyjątkowo krótko. Jeśli ktoś chciałby się jednak przekonać, jak pieję z zachwytu do Zafona, odsyłam do wcześniejszych recenzji jego powieści. Nie chcę się powtarzać, bo choć i Zafonowi miejscami brakuje oryginalności, mi może nie udać się utrzymanie napięcia na wystarczająco wysokim poziomie…


Tym razem przenosimy się na początek XX w. do Kalkuty i poznajemy losy grupy przyjaciół, wychowanków sierocińca, którym u progu dorosłości przychodzi zmierzyć się ze złem w najczystszej postaci. Nieświadomym sprawcą całego zamieszania jest Ben, który, niczym kulę u nogi, ciągnie za sobą swoją przeszłość wraz z jej konsekwencjami. W krótkim czasie przyjdzie mu poznać smutną historię swojej rodziny, jak i dowiedzieć się o ciążącej nad nim klątwie. Oczywiście Ben nie zamierza chować głowy w piasek i na szczęście ma za sobą murem stojących niezawodnych przyjaciół. Wspólnymi siłami postanawiają przeciwstawić się fatum.

I jak wtórnie i banalnie nie brzmiałaby ta historia, nie potrafię się jej oprzeć. Po raz kolejny dałam się porwać Zafonowi. Dlaczego? Bo w jego powieściach pobrzmiewa starodawna melodia, unosi się nad nimi wspomnienie dawnych czasów, drzemie niepokój… Gdy czytam jego książki (zwłaszcza serię dla młodzieży) mam wypieki na twarzy podobne do tych, które w zamierzchłych czasach towarzyszyły mi przy rozszyfrowywaniu kolejnych zagadek z Panem Samochodzikiem:) Jest tu tajemnica. Jest pośpiech. Zwykle czytam książki, które się przeżuwa i długo smakuje. Zafona zjada się jednym kłapnięciem szczęki. I to też lubię.

Moja ocena: 5/6


Czytaj tego autora: "Książę Mgły",  "Marina", "Światła września"