Książka godna spalenia na stosie

I bynajmniej nie mam nic do zarzucenia szacownemu panu Dickensowi. Chodzi o wydanie jego powieści, które nieopatrznie przygarnęłam do swojej kolekcji. Zaznaczam, że byłam całkowicie nieświadoma zawartości, bo książkę skrzętnie oklejono folią. Po rozwinięciu folii w domu od razu podejrzanym wydało mi się, że nigdzie nie widnieje nazwisko tłumacza, który dopuścił się przekładu powieści, ale przymknęłam na to oko. Później już było tylko gorzej.
Książka nie przeszła ŻADNEJ korekty! Roi się w niej od błędów wszelkiej maści: począwszy od interpunkcyjnych, a skończywszy na grubych ortografach. Jakby tego było mało, imiona i nazwiska w niektórych miejscach są niewybaczalnie poprzekręcane. Ale jestem dzielna, nawet po tym spostrzeżeniu się nie poddałam i czytałam dalej. Pomyślałam, że w moim wieku jestem już odporna na złą ortografię, chociaż serce pękało mi z bólu. Niestety, największy cios czekał mnie na samym końcu... Książka kończy się na czterdziestym rozdziale. Niby ładnie, pięknie, rozdział czterdziesty wydaje się solidnym rozdziałem, na którym można zakończyć powieść. Sęk jednak w tym, że oryginał posiada bodajże 64 rozdziały!!! Załamałam się totalnie...

Ku przestrodze: piękne wydanie nieznanego bliżej wydawnictwa (Wyd. "KWE" Sp. z o.o.) zakupione za 13,50 zł w jednym z hipermarketów... Nigdy więcej.
Wówczas zakupiłam trzy książki tego wydawnictwa: Martin Eden zdał test na piątkę, choć również nie doszukałam się nazwiska tłumacza (czy oni biorą te tłumaczenia z Internetu?) Przede mną jeszcze Stendhal - aż boję się otworzyć.
Ale jest to dowód na to, że naprawdę

KSIĄŻKI NIE NALEŻY OCENIAĆ PO OKŁADCE.

Copperfielda jednak nie porzucam, muszę tylko zaopatrzyć się w porządne wydanie (tym razem prawdopodobnie w oryginale), żeby spokojnie dowieść jego przygody do końca.