"Śmierć do nas nie należy"

Carlos Ruiz Zafon, Marina
Zafon, C. R., „Marina”, Warszawskie Wydawnictwo Literackie MUZA SA, Warszawa 2009
tłum.: Katarzyna Okrasko i Carlos Marrodan Casas
s: 302

Muszę przyznać, że odkąd sięgnęłam po Cień wiatru i Grę anioła stałam się zagorzałą fanką Zafona. Trudno mi nawet dokładnie określić, co sprawiło, że dałam się pochłonąć bez reszty… Na pewno Barcelona, na pewno mroczna atmosfera, na pewno zapomniane książki. Zafon pozwolił mi wskrzesić moją miłość do książek w momencie, gdy praca i zmęczenie stały się moją codzienną wymówką. Bo od powieści Zafona nie sposób się oderwać.
Już od pierwszej strony czytelnika spowija woal tajemnicy, który nie opada niemal do ostatniej strony. Piszę ogólnie: „czytelnika”, chociaż wiem, że Zafon ma tylu miłośników, co i przeciwników. Słowo „bestseller” zawsze zraża do siebie całe rzesze nieufnych wielbicieli książek. Ja dałam się przekonać. I Marina również mnie nie zawiodła.

Już na samym początku dowiadujemy się, że jest to ostatnia książka, jaką autor zdecydował się napisać dla młodzieży. Tak więc nie jest to kolejna powieść osnuta wokół Cmentarza Zapomnianych Książek. To książka, która została napisana przed słynnym Cieniem wiatru, tyle że wcześniej nie przetłumaczono jej na język polski. Pierwsze, co przyszło mi do głowy: no tak, Gwiazdka, Zafon, intrygująca okładka = świetna sprzedaż. Marketing na pewno tu zadziałał, aczkolwiek książka nie straciła przez to na wartości.

Autor ponownie zaprasza nas do Barcelony, tym razem są to czasy prawie nam współczesne. Wciąga nas w wir zdarzeń na wpół miłosnych, na wpół strasznych i nawet na chwilę nie zwalnia tempa. Młody chłopiec Oscar Drai i jego przyjaciółka Marina zupełnie przypadkiem zostają wplątani w historię rodem z najczarniejszych filmów grozy i zaczynają prowadzić własne dochodzenie. Najpierw śledzą na cmentarzu tajemniczą kobietę w czerni, później trafiają do opuszczonej oranżerii, w której osaczają ich demoniczne marionetki, następnie Oscar odwiedza osamotnionego starca z protezami zamiast rąk, który dzień później zostaje znaleziony martwy w jednym z barcelońskich kanałów. Do tego mamy demoniczną zjawę wydzielającą trupi odór, która nie wiadomo, do którego ze światów należy: realnego czy ułudy. Widmo śmierci snuje się za głównymi bohaterami przez całą powieść. Jak na mój gust, zagadka rozwiązuje się trochę za szybko, bo droga do prawdy nie jest zbyt kręta. Każdy każdemu chętnie i bezinteresownie wszystko wyjaśnia. Trochę to naiwne.

Nigdy dotąd nie lubiłam takiej literatury. Zastanawiam się, w czym tkwi zatem fenomen Zafona? Czym różni się on od innych twórców „bestsellerów”? Diabeł, jak zawsze, tkwi w szczególe. Pomysł na powieść, który jest świeży i niebanalny oraz język, którym autor nienagannie maluje pejzaż Barcelony z czasów, które już nie powrócą…

I to ciche przesłanie, które każdy musi odnaleźć dla siebie... W Marinie tym przesłaniem jest memento mori - śmierć, której nie można oszukać i która na nas nieustannie czyha. Bo życie jest życiem tylko wtedy, kiedy je się wyraźnie rozumie, jako umieranie*. Kto chce się przeciwstawić śmierci, przegra. Wcześniej czy później.

___________________________
* Saul Bellow, Herzog

Moja ocena: 5/6


Czytaj tego autora: "Książę Mgły", "Pałac Północy", "Światła września"