I had a dream...

Incepcja
(oryg. Inception), 2010
reż. Christopher Nolan

Zapomniałam już, jak to jest chodzić do kina, więc ostatnio postanowiłam nadrobić filmowe zaległości. Mnożące się na blogach pozytywne recenzje nowego filmu Christophera Nolana nie pozostawiły mi większego wyboru – Incepcja była niemal podświadomą decyzją. Poza tym Christopher Nolan, który ulepił dłońmi swojej wyobraźni mojego ukochanego Jokera, zobowiązuje samą swoją obecnością. Po prostu musiałam. Z góry uprzedzam: mój sprawiedliwy osąd filmu może być nieznacznie zamglony wpływem, jaki wywarła na mnie uroczystość chwili...


Gdy pierwszy raz usłyszałam o tym filmie, od razu nasunęło mi się pytanie: co to jest „incepcja”? Może ktoś o szerszych horyzontach niż moje powie mi czy przed pojawieniem się filmu Nolana na polskich ekranach istniało w naszym pięknym słowiańskim języku słowo „incepcja”? Może w słowniku lekarzy czy psychologów… Jeśli ktoś wcześniej słyszał to tajemnicze słowo, niech mnie oświeci, w jakich kontekstach należy je stosować (poza kontekstem filmowym). Jestem bardzo ciekawa, a czuję się przy tym taaaka malutka.

Ale przejdźmy do meritum. Film wdziera się swoją fabułą w przyszłość, kiedy to możliwym staje się kontrolowanie snów i to nie tylko własnych, ale, co ciekawsze, również cudzych. Poznajemy grupę młodych ludzi, którzy „włamują się” do snów zawodowo i w dodatku… nie do końca legalnie. Przy założeniu, że sny są zwierciadłem pragnień i studnią naszych najintymniejszych sekretów, można tę umiejętność wykorzystywać do naprawdę bardzo niecnych celów. Don Cobb (w tej roli niezmordowany Leo) jest już recydywistą w tej branży, poszukiwanym, co gorsza, przez międzynarodową policję. Niespodziewanie pojawiła się szansa na wyczyszczenie akt, trzeba jeszcze tylko zrobić ten ostatni „skok”… Skąd my to znamy? Skokiem w tym wypadku jest tytułowa „incepcja”, czyli zaszczepienie pewnej idei, a nie jej kradzież. Oczywiście jest to wyczyn, którego nikt rzekomo dotychczas nie dokonał. Nasz Leo, nie wahając się ani chwili, podejmuje się wyzwania, gdyż stawką jest spotkanie z jego dawno niewidzianymi dziećmi. Film dzieje się na pograniczu jawy i snu. Wielokrotnie można stracić pewność, co tak naprawdę jest rzeczywistością, a co tylko marą senną. Przyznam się wam szczerze, że sama kilka razy się pogubiłam. Nie od razu też zrozumiałam kwestię działania windy bez siły przyciągania, ale od czego ma się męża-inżyniera? Jednak wszystkie niedostatki swojego zazwyczaj sprawnie działającego umysłu tłumaczę sobie późną godziną seansu... No bo co innego mogę obarczyć winą? Zakończenie filmu pozwala odrobinę podyskutować, powymądrzać się i mieć podzielone opinie.

Cała obsada filmu to kopalnia diamentów i wcale nie DiCaprio błyszczał wśród nich najbardziej. Świetne role Josepha Gordona-Levitta (pamiętacie go z filmów dla dzieci?) i Toma Hardy’ego – ze szczyptą komizmu, czyli tak jak lubię najbardziej. Kreacja Leo bardzo podobna do tej z Shutter Island. Zagrał dobrze (do tego już zdążył przyzwyczaić), ale nic nadzwyczajnego.

No i muzyka! To kolejny bohater filmu. Gwałtowna, przejmująca, celująca dźwiękami jak z łuku – prosto w serce! Film warty obejrzenia przed wszystkim w kinie: i to nie tylko ze względu na efekty, ale głównie ze względu na muzykę autorstwa Hansa Zimmera. Ach!

Moja ocena: 5/6