Mój strach jest koloru niebieskiego

Trzy kolory: Niebieski, 1993
reż. Krzysztof Kieślowski
muz. Zbigniew Preisner
zdj. Sławomir Idziak

Film Kieślowskiego uwolnił strach, który od zawsze siedzi głęboko pod moją skórą i któremu rzadko pozwalam wyjść na powierzchnię. Bo nie wolno kusić losu. Lepiej o tym nie mówić, nie myśleć, nie pamiętać. Mimo to, czasami zdarza się najgorsze. Śmierć. Męża. Dziecka. A ktoś musi z tym żyć. Albo nie żyć. Pozostają pytania: jak i po co?


Julie (Juliette Binoche) traci w wypadku samochodowym męża i pięcioletnią córeczkę. Sama z katastrofy wychodzi bez szwanku. W szpitalu próbuje popełnić samobójstwo, ale nie potrafi dokończyć dzieła przypadku. Postanawia stawić czoła nowemu życiu. Odcina się od wszystkiego, co przypomina jej o przeszłości: domu, pieniędzy, dokonań męża-kompozytora. Opuszcza wszystko wiedzącą o wszystkich prowincję na rzecz anonimowego miasta. Jej śladem podąża od dawna adorujący ją przyjaciel. Po śmierci męża Julie poszła z nim do łóżka, by zburzyć pomnik, który jej postawił. Próbuje uwolnić się od przeszłości, rodzi się na nowo, szuka innego sensu. W tych kilku zdaniach zamyka się niemal cała fabuła. Wszystko co istotne, znajduje się jednak gdzieś pomiędzy w...

...muzyce. Dla Julie jest ona tłem życia. Gdy niszczy nuty, niszczy muzykę, a tym samym wspomnienie męża. Gdy pisze nuty, tworzy muzykę, odradza ją na nowo, wskrzesza nowe życie. W filmie muzyka jest samodzielnym bohaterem. Nie sposób ją przeoczyć. Nawet gdy nie ma obrazu, jest muzyka, która wypełnia nas po brzegi.

...symbolach. Są takie, których interpretacja jest jednoznaczna. Niebieski. To jedna z barw flagi francuskiej reprezentująca wolność. Bo o tym jest ten film – o wolności, która dla każdego oznacza coś innego. Możemy uwolnić się od ludzi, poniekąd od przeszłości, ale czy możemy uwolnić się od siebie? Julie uwalnia się od kultu idealnego męża i wielkiego kompozytora, dowiadując się przypadkiem, że miał kochankę. Ten nieoczekiwany cios okazuje się dla niej wyzwoleniem. Dla mnie niebieski („blue”) odzwierciedla również stan, w którym zanurzyła się, jak w basenie, Julie: smutek, zwątpienie, depresję.

...obrazach. One bardziej skłaniają do refleksji niż słowa. Świat odbijający się w drżącym oku Julie, gdy dowiaduje się o śmierci rodziny. Transmisja pogrzebu oglądana spod koca. Pusty, uprzątnięty pokój córeczki z wiszącą samotnie po środku ozdobą z niebieskich kryształków. Kostka cukru nasiąkająca kawą. Aż wreszcie momenty bez obrazu, gdy na kilka sekund zalega ciemność, czarność, nicość. To musi być ta wszechogarniająca pustka, która dopadała Julie. Czy może być coś pełniejszego niż pustka?

To film niezwykle subtelny i intymny. Nie wyciska łez, nie wbija w fotel, ale zachwyca swą delikatnością. Jest cichy jak melodia niebieskich kryształków albo głośny jak uderzenie orkiestry. Jest taki jak emocje kobiety, która próbuje znaleźć powód, by żyć. A ja oglądałam go spod koca jak Julie pogrzeb swojego męża i córeczki.

Pozostałe kolory czekają, by uzupełnić paletę moich uczuć.

Moja ocena: 6/6