Fizyka poszukiwania?

Jedz, módl się, kochaj
(oryg. Eat Pray Love), 2010
reż. Ryan Murphy

Skorzystałam dziś z chwili wolnego czasu i urządziłam sobie filmowe popołudnie. Wybrałam film, który raczej nie nadaje się na oglądanie z mężem – wątpliwości egzystencjalne i szukanie dziury w całym to zdecydowanie domena kobiet. Stwierdzam to z pełną odpowiedzialnością jako dumna przedstawicielka płci piękniejszej i silniejszej. I chociaż sama etap poszukiwań mam za (lub przed) sobą i akurat pielęgnuję radosny stan spełnienia, podczas oglądania tego filmu swoją empatię starałam się zaostrzyć niczym ołówek.


Bohaterką filmu jest Liz Gilbert (Julia Roberts) – kobieta, która w wieku lat trzydziestu kilku stwierdza, że jest nieszczęśliwa i nie wie, dokąd zmierza jej życie. Postanawia rzucić wszystko, poczynając od męża i odnaleźć coś gdzieś. Tak naprawdę sama nie wie: CO, ale na szczęście wie: GDZIE. Inspiracją do powstania filmu była książka pod tym samym tytułem, która podobno stała się przewodnikiem duchowym dla milionów kobiet na całym świecie. Mogę to zrozumieć: idea sama w sobie jest bardzo piękna, ale film już niestety bardzo nieprzekonujący. Liz nie polubiłam od początku: gdy zostawia męża, nie próbując nawet walczyć o swój długoletni związek i wskakuje – terapeutycznie – do łóżka innego mężczyzny. To zmęczona życiem i znudzona mężem egocentryczka, a nie wolna, zdeterminowana i pewna siebie kobieta, jaką chciałabym zobaczyć. Nie widzę w niej pasji ani zaraźliwej chęci do życia, lecz wyłącznie zagubienie i nieumiejętność odpowiedzi na podstawowe pytanie: o co mi właściwie chodzi? Filmowa Liz nie wzbudza sympatii, jedynie rozdrażnienie.

Muszę jednak przyznać, że film zachwyca wizualnie i muzycznie. Jej podróż do Włoch, Indii i na Bali to prawdziwa gratka dla zmysłów. Mogłam sama patrzeć i doznawać, smakować i wąchać, ale to wszystko nie w skórze Liz, ale obok, zupełnie niezależnie. Nie chciałam być nią, bo momentami wydawała mi się ślepa i niewrażliwa. Gdy jadła, wydawało mi się, że mogłabym bardziej docenić smak, gdy się modliła, byłam pewna, że oddałabym się modlitwie pełniej, a gdy kochała, to już zupełnie bez przekonania. Zawsze uważałam Julię Roberts za dobrą aktorkę, ale w tej roli się nie sprawdziła. A może to sama bohaterka była mało realna… Ja w nią nie uwierzyłam. Nie uwierzyłam też, że odpowiedzi na pytania, które dojrzewają w nas w pewnym wieku trzeba koniecznie szukać na końcu świata. Czasem wystarczy podróż w głąb siebie.

Generalnie film oceniłam jako całkiem znośny, gdyż spędziłam całkiem znośne popołudnie. Zatęskniłam za ciepłem Italii i za ludźmi, którzy kochają życie zupełnie bezinteresownie. No i zapachniało mi bazylią…

Moja ocena: 4,5/6