Język piekieł

Pablo De Santis, Przekład
De Santis, P., „Przekład”, Muza SA, Warszawa 2006
tłum. Tomasz Pindel
s: 149

Praca tłumacza jest pełna wahania, tak jak i praca pisarza. Pisarz też tłumaczy i wątpi, i szuka dokładnego określenia odpowiadającego myśli; tak jak tłumacz wie, że to jego własny język staje się trudnym do zastosowania językiem obcym. Pisarz tłumaczy sam siebie, jak gdyby był kimś innym, tłumacz pisze za kogoś innego, jak gdyby ten ktoś był nim. [s. 124]

Wciąż mam przynajmniej jedno marzenie, które czeka na swoją realizację. Jest trochę zapomniane i zakurzone, ale od czasu do czasu mruga do mnie zaczepnie okiem. Czeka na lepszy moment, gdy ktoś wspaniałomyślnie zrzuci na moje barki kilka ton wolnego czasu. I nie trzeba mi przypominać, że urzeczywistnianie marzeń zależy tylko i wyłącznie od nas samych. Wiem to, ale czasami wolę nie spieszyć się z ich realizacją. Życie nauczyło mnie, że marzenia są o wiele atrakcyjniejsze, gdy spoglądają na nas z wysokiej półki. A gdy się spełniają… przestają być marzeniami. Dlatego zawsze dobrze mieć coś niespełnionego w zanadrzu.

A marzy mi się, by zarabiać kiedyś na chleb jako tłumacz literatury pięknej. Nie wyobrażam sobie doskonalszego zespolenia swoich dwóch największych pasji, jakimi są języki obce i literatura. Oczywiście jak w każdym marzeniu moja wizja jest skrajnie wyidealizowana i widzę siebie w zaciszu domowym, z laptopem na kolanach, arcyciekawym rękopisem w dłoni i z gorącym kubkiem kawy na stoliku. Marzenia są po to, by były idealne. Szarobura rzeczywistość nie ma tu wstępu.

Skąd ten przydługi wstęp? Akcja wybranej przeze mnie powieści toczy się na pewnym kongresie tłumaczy i językoznawców w małym argentyńskim miasteczku Puerto Esfinge. Jest to miejsce dość niezwykłe, a jeszcze bardziej niezwykły jest hotel, w którym zostali rozlokowani tłumacze: ogromny, niedokończony, w połowie zamknięty. Również zaproszeni tłumacze specjalizujący się głównie w przekładzie tekstów ezoterycznych, z dziedziny alchemii czy neurologii potęgują atmosferę tajemniczości i dziwności. Kongresy naukowe z reguły przesiąknięte są nudą, ale nie ten. Kongres w Puerto Esfinge przerywa niespodziewana śmierć jednego z jego uczestników, a moneta, którą policja znajduje pod językiem denata, zapowiada ciekawe śledztwo. W dodatku na jednej śmierci się nie kończy. Trop prowadzi donikąd, a jedynym podejrzanym okazuje się… sekretny język Acherontu.

Muszę przyznać, że bardzo klimatyczny jest ten, jak głosi notka od wydawnictwa, „thriller erudycyjny”: ponury, chłodny, deszczowy. W dodatku interesujący temat został okraszony enigmatycznym i lapidarnym stylem, który jest tu bardzo na miejscu. W tym wszystkim zabrakło mi jednak dreszczyku emocji. Sprawa rozwiązała się tak szybko, że nawet nie zdążyłam się zastanowić, zawahać... A tak naprawdę, to nawet nie byłam ciekawa, kto jest winny. Nie dałam się wciągnąć. Ale może dla osoby, która godzinami potrafi gadać o języku, ta książka jest po prostu za krótka. Innymi słowy, kończy się zbyt szybko, a tak niewiarygodna teoria, która ma służyć za wyjaśnienie całej zagadki wymaga więcej szczegółów. Zwykle lubię niedopowiedzenia, ale nie tym razem.

A do swojego marzenia może wrócę na... emeryturze.

Moja ocena: 3,5/6