Z nadzieją jej do twarzy

***(Wiosna przyszła)
Andrzej Poniedzielski

Wiosna przyszła z tą swoją zielenią
blade toto, niemrawe, brudzi
zanim jakie kwiatki wystrzelą
to nastęka się, namarudzi...
No i co, że ptacy wrócili?
No i co, że fruwają w parkach?
- tyle że w jakich drzewach czy hebziach
z przeproszeniem złożą swe jajka

Te zającki, królicki, kacuski
wszędzie - w lasach, po łąkach, po domach
Mam się cieszyć, że "budzi się życie"
- mam się cieszyć, że budzi się komar?

Przyszła wiosna z tą swoją nadzieją
blade toto, niemrawo się dłubie
Pytam - czemu NA SZCZĘŚCIE?
Pytam - czemu NAJBARDZIEJ?
Pytam - ...czemu ja tak to lubię?


Nic dodać, nic ująć.
Zastanawiam się, czy w ogóle powinnam strzępić język nad wierszem Poniedzielskiego, biorąc pod uwagę, że pewnie każdy czuje go tak samo. Zmęczenie przydługą zimą dopadło wszystkich, a niecierpliwość sięgnęła zenitu. Czasami myślę, że to bardzo niesprawiedliwe, że przyszło mi żyć w kraju, w którym zima trwa pół roku, a pozostałe pory roku muszą gnać na złamanie karku, żeby tylko zdążyć… przed zimą.

Ale co tam! Kiedy w końcu przychodzi, nic nie jest ważne, nic nie jest w stanie wytrącić mnie z równowagi, nic nie cieszy bardziej niż nieśmiałe pączki oblepiające gałęzie, niż kolorowe krokusy, które wystrzeliły z ziemi zupełnie znienacka.

I ludzie, którzy są dla siebie tacy mili. Milsi niż zazwyczaj. Nawet w Warszawie:) Każdy w pośpiechu wystawia się na pierwsze promienie słoneczne, jakby miało ich zabraknąć. Ale słońca i tak starczy dla wszystkich. I wiosenny wiatr, który rozwiewa włosy i muska policzki, a nie sprawia, że chowamy się głębiej w kaptur kurtki.

Wiosna to maruda. Nigdy się nie spieszy. Drażni się z nami i podbija swoją wartość. Przecież i tak wszyscy powitają ją z otwartymi ramionami. Czy jest ktoś to wiosny nie znosi? Zimę można lubić bądź nie. Ale wiosnę? Kto się jej oprze?
Poza słońcem, ciepłem i zielenią przynosi miliony postanowień zmian na lepsze: będę uprawiać sport, będę zdrowiej się odżywiać, nauczę się jeszcze jednego języka obcego, będę częściej mówić: kocham…

Ach, ta wiosna!