Aż mnie rozbolały zęby

Sala samobójców, 2011

reż. Jan Komasa

Pierwsza refleksja, która mnie nawiedziła wraz z napisami końcowymi to: jak dobrze, że już nie jestem nastolatkiem. Bo chociaż zawzięcie odpycham w głąb przyszłości poczciwą starość, powieka zaczyna mi nerwowo drgać, gdy pomyślę o okresie dojrzewania. Po latach lubimy idealizować młodość, bo rzadko pamiętamy, że nieokiełznane szaleństwo doprawione było troską o uparcie wyskakujące pryszcze, brak akceptacji u rówieśników i zrozumienia u rodziców. Naszą osobowość tłamsiły ograniczenia ducha i ciała, których nie można było tak po prostu zlekceważyć. Człowiek nastoletni musi dostosować się do ogółu, musi umieć żyć w grupie. Lepiej wtopić się w tłum niż być indywidualistą. Lepiej powielać schematy niż iść swoją drogą. Brr… Cieszę się, że dziś nie zaprząta mi to głowy. Wiem, co jest dla mnie dobre i potrafię bronić swoich racji. Jestem pewna siebie, ale dotarcie do tej pewności zajęło mi parę dobrych lat. Czy dawniej też taka byłam? Czy potrafiłam się bronić? A może młodość zostawiła na mojej duszy rany, które do dziś nie mogą się zagoić?

Dominik (Jakub Gierszał) to chłopak, któremu na pierwszy rzut oka niczego nie brakuje, a właściwie który ma wszystkiego za dużo: bogatych rodziców, wianuszek znajomych, najnowsze gadżety, modne ciuchy, kierowcę odwożącego go do szkoły. Pozostaje uczyć i bawić się. Od początku coś jednak nie gra w tej idealnej konstrukcji życia. Coś trzeszczy, chybocze się, grozi zawaleniem. Samotność, która aż szczypie w oczy połączona z bezwartościową nadopiekuńczością wiecznie nieobecnych rodziców wysuwa się na pierwszy plan. W takim chybotliwym świecie na glinianych nogach nietrudno o dramat. Dochodzi do niego, gdy Dominik odkrywa, a właściwie niechcący ujawnia przed światem swoją tożsamość seksualną. Grozi mu publiczne ośmieszenie i społeczne wykluczenie, czyli najgorsza tragedia, jaka może spotkać nastolatka. A do tego nie ma nikogo, kto mógłby wytłumaczyć, że nie trzeba się wstydzić, że ludzie są różni i piękni w swej odmienności. A nie, przepraszam, jest Sylwia (Roma Gąsiorowska), która wciąga Dominika do wirtualnej „Sali samobójców” – do pułapki, która okazuje się być gorsza od prawdziwego życia.

Film Komasy rozdrapuje rany. Zmusza do konfrontacji nas z przeszłości i nas obecnych – dorosłych, często rodziców, zabieganych i zobojętniałych na ból zadawany niechcący. Straszne, jak łatwo wyrządzać zło pod pozorem dobra, jak trudno zastąpić czymkolwiek czas, którego z jakiś powodów nie możemy poświęcić kochanej osobie. A czasami naprawdę wystarczy czas i nasza obecność, nic więcej. Przeraziło mnie również, że raptem u progu czwartej dekady życia już nie potrafię zrozumieć młodych ludzi, że szokuje mnie ich kultura, sposób życia i bycia, że drażni mnie to, że tak łatwo się poddają. Logują się do swojego wirtualnego świata, żyją w matriksie, a później w rzeczywistym świecie powala ich najlichszy wiaterek. Czy kiedyś było inaczej czy już teraz nie potrafię znaleźć w sobie zrozumienia? Jak to będzie, gdy mi samej przyjdzie stawić czoła młodości, ale już po drugiej stronie barykady?

Naprawdę rozbolały mnie zęby...

Moja ocena: 5/6