To już wolałam koszmar z dzieciństwa

To
(oryg. It), 1990
reż. Tommy Lee Wallace

Nie będę zapewne oryginalna, jeśli napiszę, że z tym filmem wiąże się moja trauma z dzieciństwa. Nie znoszę klaunów. Nie śmieszą mnie i wydaje mi się, że pod maską białego pudru skrywają wyuzdane okrucieństwo. Do dziś nie rozumiem, jak rodzice mogą zabierać dzieci do cyrku lub organizować dla nich przyjęcia urodzinowe z klaunem w roli głównej. Chociaż może powinnam poszukać w sobie zrozumienia; wszak nie wszyscy rodzice widzieli film To powstały w oparciu o powieść Kinga. Ja widziałam.
Miałam wówczas z osiem lat. Mama, chociaż nie pozwalała mi czytać Bravo (to była kolejna trauma…), nie miała nic przeciwko horrorom. Nie oceniam tu bynajmniej negatywnie jej metod wychowawczych, bo wyrosłam w końcu na wspaniałego człowieka;), ale! Rodzice, naprawdę uważajcie na to, co oglądają wasze dzieci. Powiem wam szczerze, że niektóre sceny filmu regularnie były i są przywoływane przez moją pamięć. Są świetne, przerażające i można by było je spokojnie zaliczyć dla klasyki horroru. Co gorsza, nigdy nie dane mi było obejrzeć filmu do końca, bo zniecierpliwiona długim seansem mama pogoniła mnie spać (film jest naprawdę długi, jeśli się nie mylę, był przerobiony na miniserial). Niestety dla mnie horror się nie skończył i przerażający klaun pozostał w mojej pamięci ciągle żywy i nieunicestwiony. Aż do wczoraj. Po dwudziestu latach postanowiłam stawić czoła koszmarowi z dzieciństwa. Trochę teraz żałuję...

Taki jest też główny motyw filmu: przeciwstawić się strachowi, rozpoznać i pokonać swoje lęki. Jak możemy się domyślać, King nie daje nam łatwych rozwiązań. Nie chodzi o to, by zabić i obedrzeć ze skóry – w tej lub odwrotnej kolejności. King zawsze zagląda głębiej, dociera do naszych wstydliwych lęków. Wyciąga je na światło dzienne i każe im się przyjrzeć z każdej strony.

A oto fabuła w wielkim skrócie: w pewnym amerykańskim miasteczku zaczynają ginąć dzieci. Policja bezskutecznie poszukuje przyczyny lub sprawcy. W tym samym czasie grupa dziesięciolatków jest straszona przez pewnego demonicznego klauna, który dokładnie wie, czego dzieci boją się najbardziej i potrafi to skrzętnie wykorzystać. Dzieci na początku nie są pewne czy klaun ukazuje im się naprawdę, czy to tylko wyobraźnia płata im koszmarne figle. Gdy udaje im się ustalić, że widzą tę samą postać, postanawiają jej się przeciwstawić. Zabijają TO. Niestety po trzydziestu latach oprawca dzieci powraca. Dorośli już pogromcy złego również decydują się na powrót do rodzinnego miasteczka, by stawić mu czoła jeszcze raz.

Historia banalna. Aktorstwo i wykonanie filmu też nie najlepsze. Zakończenie rozczarowujące (jednak mama wiedziała, co robi). Dla mnie najważniejsze jest wspomnienie i siła oddziaływania. Klaun reprezentuje wszystko to, czego baliśmy się, gdy byliśmy dziećmi. Uosabia całe zło, które czyha na dzieci w ich pozornie prostym życiu. Dzieci boją się nie tylko wilków i złych klaunów. Dzieci boją się często swoich rodziców wyładowujących na nich swoją złość, rówieśników szydzących z nich przed całą klasą, braku miłości i akceptacji, że nie wspomnę już o przemocy fizycznej… Ból zadany duszy bywa równie zły jak ten zadany ciału.

Tak więc klaun przeszedł do sfery symbolu. Teraz został mi już tylko strach zupełnie rzeczywisty, realny, namacalny...

Ciekawa jestem Waszych wspomnień.

Moja ocena: 4/6