Ośnieżona wątpliwościami

Charlotte Link, Dom sióstr
Link Ch., „Dom sióstr”, Sonia Draga, Katowice 2011
tłum. Ryszard Wojnakowski
s: 635

Spieszyłam się, by przeczytać tę książkę przed wiosną. Wydawało mi się, że historię ze śnieżycą w tle najlepiej się czyta, gdy za oknem panoszy się zima. Teraz sobie myślę, że jest wręcz odwrotnie, taka książka na pewno świetnie orzeźwia w upalne dni. Niestety, przy okazji studzi również entuzjazm…


W przeddzień Bożego Narodzenia do posiadłości Westhill House położonej w malowniczym hrabstwie Yorkshire przyjeżdża Barbara i Ralph, których małżeństwo wisi na włosku. Wspólne święta mają być ostateczną próbą scalenia ich związku i wzniecenia na nowo płomienia, który stłumiły ambicje zawodowe obojga. Pomysł nader odważny, zważywszy że małżonkowie od wielu lat mijają się we własnym domu, nie rozmawiają o rzeczach istotnych, a dla wygody postanowili zamieszkać w oddzielnych sypialniach. I jakby zamknięcie na odludziu dwóch kompletnie obcych sobie osób nie było już wystarczającym kataklizmem, całą północną Anglię zasypuje śnieg, skazując naszych bohaterów na wzajemne towarzystwo bez światła, ciepła i jedzenia. Pozostaje ogrzać się sobą, ale… Barbara natyka się przypadkiem na zapiski sprzed ponad pół wieku należące do byłej właścicielki Westhill, Frances Gray. I w ten oto sposób Barbara spędza kolejne dnie, grzejąc się intymnymi wspomnieniami obcej kobiety zamiast ratować swoje małżeństwo, rąbać drewno razem z mężem czy w jakikolwiek inny sposób szukać wyjścia z dramatycznej sytuacji, w której się znalazła.

Życie Frances było niezwykle barwne, obfitowało w tragiczne wydarzenia większej (obie wojny światowe, prześladowania sufrażystek) i mniejszej rangi (brak akceptacji ojca, utrata ukochanego na rzecz siostry, pobyt w więzieniu, piętno wojny odciśnięte na duszy brata). Charlotte Link postarała się, byśmy na kartach jej powieści znaleźli wszelkie możliwe tragedie, dramaty, konflikty i dylematy. Dla każdego coś miłego. Frances została wykreowana na kobietę silną, zaradną, odważną, ceniącą bardziej własną niezależność niż melancholijny błogostan odwzajemnionej miłości. To w niej Barbara prawdopodobnie zobaczyła siebie. Jednak dla mnie Frances nie była uosobieniem siły – jej brak zdecydowania odnośnie Johna, którego nie chciała przyjąć, ale też nie potrafiła oddać innej, jej destrukcyjna nienawiść do siostry, sposób, w jaki obeszła się z niechcianym adoratorem, który wcześniej kilka razy próbował odebrać sobie życie - wszystko to czyni z niej nie tyle bohatera z krwi i kości, co bohatera negatywnego. Jej ostateczny rozrachunek z siostrą potwierdza tylko tę tezę. Ja nie znajduje dla niej usprawiedliwienia. Podobnie jak dla Barbary. Czasami życie wystawia nas na próbę, czasami wydaje nam się, że nie można postąpić inaczej, ale nie możemy być bezkarni, sami musimy wytyczyć sobie granice.

Rozumiem, że Dom sióstr może się podobać. Łatwo dać się porwać tej obszernej sadze rodzinnej, której dramaty rozgrywają się na bezkresnych równinach krainy sióstr Brontë. Czyta się ją szybko i przyjemnie, niestety później dopadła mnie refleksja, że ta książka ani nie porusza, ani nie wstrząsa. Nie pomieszka we mnie długo. Dobre czytadło i dobrą książkę dzieli wielka przepaść. Niestety.

***
A tak na marginesie, nienawidzę bezsensownych okładek. Czy tak mogła wyglądać posiadłość w Yorkshire z początku ubiegłego wieku? Niestety cały czas mnie prześladowała…

Moja ocena: 4/6