Odgrzewane wzruszenia

Matka swojej matki, 1996
reż. Robert Gliński

Dawniej wydawało mi się, że jestem skazana na niezrozumienie. Byłam ja i reszta świata. Ja i moja rozedrgana wrażliwość. Nikt nie mógł dotrzeć do mojego środka i ukoić łkania. Wewnętrzna tęsknota nie wiadomo za czym zżerała moje trzewia. Dziś cieszę się, że nie jestem już nastolatką i trochę lepiej radzę sobie z niemocą. Nie wyolbrzymiam.
Okres mojego dojrzewania stał pod znakiem wiecznego konfliktu z matką. Ciskałam się jak zranione zwierzę, kąsałam i prychałam, nie dawałam się pogłaskać, choć tego pragnęłam najbardziej. Jakież to było męczące…
Miałam milion pytań, potrzebowałam odpowiedzi. Chciałam wiedzieć, dlaczego relacja matka-córka jest tak ważna, a zarazem tak trudna. Odpowiedzi nie szukałam u źródła, ale przyswajałam cudze wizje, z których ostatecznie wyłoniła się moja prawda. Dziś jestem daleka od tych „traumatycznych” przeżyć i mądrzejsza o kilka doświadczeń. Czasami jednak wracam do swoich refleksji sprzed lat, które ze snu zimowego budzą takie filmy…

Kino polskie cieszy mnie swoją odmiennością, czasem niedopracowaniem. Słabe udźwiękowienie mogło irytować, ale ja czułam, że oglądam produkcję z rodzimego podwórka. Cieszyłam się jak dziecko. Do tego minimum kolorów, prosta fabuła. Dziewiętnastoletnia Alicja (Maria Seweryn), tuż przed maturą w szkole muzycznej, przypadkiem dowiaduje się, że została adoptowana. Jej przybrana matka, Barbara, (Joanna Żółkowska) zachowała tę informację dla siebie, budując wokół Alicji idylliczny świat dobrobytu, miłości i spełnianych marzeń. Dziewczyna postanawia dowiedzieć się, kim jest jej biologiczna matka. Odszukuje Ewę (Krystyna Janda), skłonną do depresji niedoszłą piosenkarkę o wątpliwej reputacji, która wydaje się nie mieć żadnego wspólnego mianownika ze swoją córką. Tu rozpoczyna się fascynacja Alicji matką, która stoczyła się na samo dno i wciąż spada niżej. Pomaga jej i szuka w niej siebie. Gotowa jest poświęcić swoją sielankę, miłość matki, która zawsze była obok, muzykę… W tym samym czasie Barbara odkrywa w swojej duszy ciemne zakamarki. Wyłaniają się z nich uczucia, o których dotąd nie miała pojęcia: zazdrość, nienawiść, bezsilność, chęć zemsty. Poukładana pani doktor nie potrafi wygrać z wariatką, która wciąż targa się na swoje życie. Trzy kobiety ścierają się, by odnaleźć swoje miejsce w tym dziwnym trójkącie. Muszą się porozumieć.

Prosty film i pięknie zagrany. Można zarzucić mu sztampowość, ale mnie zachwyciły portrety trzech kompletnie różnych kobiet. Barbara – cicha, zrównoważona, skutecznie tłumiąca gniew (do czasu), zawsze w swoich kwadratowych garsonkach; Alicja – grzeczna, zahukana, bez świadomości swojego „ja”, dopiero spotkanie z drugą matką budzi w niej nieznane emocje; Ewa – wolny duch, zagubiona, przegrana, niedojrzała emocjonalnie, wiecznie na granicy depresji i szaleństwa. Alicja okazuje się wypadkową dwóch kompletnie różnych kobiet. Każdej z nich zawdzięcza cząstkę swojej duszy. Przyjdzie jej nauczyć się żyć z obiema.

W tym filmie mężczyźni nie są istotni. Są bo są, ale relacje między kobietami są o wiele bardziej złożone, parzą i mrożą jednocześnie. Film stawia wiele pytań: czy jest odpowiedni moment, by powiedzieć dziecku, że urodziła je inna matka? Czy można wybaczyć matce, która kiedyś zostawiła? Czy matka, która urodziła jest lepsza od tej, która wychowuje? Mnie zastanawia, skąd w adoptowanych dzieciach bierze się ta potrzeba, by poznać rodziców, którzy kiedyś ich nie chcieli… Nigdy tego nie zrozumiem. I na szczęście nie muszę.

Zapomniane kino. Polecam!

Moja ocena: 5/6