Pełnokrwisty humor ze szczyptą moralizatorstwa

Wywiad z wampirem
(oryg. Interview with the Vampire: The Vampire Chronicles), 1994
reż. Neil Jordan

Pisałam kiedyś, że nie jestem wielką fanką wampirów. Drażni mnie ich zmanierowanie i raczej nadąsany styl bycia. Wolę rubaszne wilkołaki, które nie przebierają w środkach, by dobrać się do swojej ofiary. Teraz wiem, że wszystkiemu winna jest Pani Meyer i jej rozreklamowana ponad miarę saga, a dokładniej mówiąc bladolicy Edward o twarzy Roberta Pattisona rozsiewający wszem i wobec swe wampirze uroki. Blee…


Zapomniałam jednak, że kiedyś wampiry były zupełnie inne. I nie chodzi mi wcale o to, że miały twarz Brada Pitta czy Toma Cruise'a, ale o to, że miały coś do powiedzenia. Film, o którym piszę, a który większość z Was pewnie już widziała, powstał w oparciu o scenariusz Anny Rice. Przyznaję się, że powieści nie czytałam, bo horrory w wersji książkowej póki co są przeszkodą nie do przebrnięcia dla mojej strachliwej wyobraźni. Za to film widziałam już kilka razy i za każdym razem świetnie się na nim bawię. Tym razem ujrzałam go w zupełnie innym świetle…

Osią filmu jest historia wampira o ludzkiej duszy, Louisa (Pitt), który nie potrafi pogodzić się z tym, kim się stał. Z powodu dręczącego go nieustannie poczucia winy, odmawia zabijania ludzi, żywiąc się głównie krwią zwierząt. Wampirem, któremu „zawdzięcza” swoje nowe jestestwo jest Lestat (Cruise) – bezwzględny, gwałtowny i… obdarzony uroczym poczuciem humoru wampir. W porównaniu z nim, Louis, ze swoim wewnętrznym rozdarciem, jest niemal przezroczysty. Fabuła filmu jest dość uboga, a jeśli ktoś liczy na pełnokrwisty horror, może się srodze rozczarować. Krew przelewa się obficie, ale jako że każda kropla jest na wagę złota, mało jej na ekranie. Za to nie brakuje humoru. Zwróciliście uwagę na kąśliwe uwagi Lestata pod adresem Louisa? Od razu stał mi się bliższy. Zawsze uważałam, że złośliwy humor i celne riposty to cecha ludzi (wampirów?) inteligentnych...

Niezwykła zażyłość między dwojgiem mężczyzn jest kolejnym ciekawym aspektem tego filmu. Wampir nie szuka bliskości wampira-kobiety (o ludzkiej kobiecie nie wspomnę, Pani Meyer…); szuka męskiego towarzystwa na długie lata wieczności. Ich potrzeba bycia razem elektryzuje, niemal widać unoszące się w powietrzu feromony (gdyby wampiry je wydzielały), zarówno w przypadku Louisa i Lestata, jak i Louisa i Armanda (Banderas). Wampiry nie bratały się z ludźmi. Ich światy były wyraźnie oddzielone. Ludzie stanowili wyłącznie pokarm. Wampiry decydowały, których skazać na śmierć, a którym podarować wieczność.


Doborową obsadę filmu uświetniła również młodziutka Kirsten Dunst, która zagrała wampirzycę nade wszystko pragnącą dorosnąć. Jej pragnienia dojrzałej kobiety zostały zamknięte w ciele dziecka. Pokusiłabym się o stwierdzenie, że zagrała tu rolę swojego życia (jak na razie). Aktorka kojarzy mi się generalnie z mdłymi, jednakowymi kreacjami. Rola, którą zagrała w Wywiadzie z wampirem mogłaby spokojnie przerosnąć jej dziecięce umiejętności, ale stało się inaczej. Dunst przerosła rolę.

Twórcy filmu spróbowali również zmierzyć się z pytaniem czy wieczne życie naprawdę jest tym, czego powinniśmy pragnąć. W filmie jawi się jako przekleństwo. I chociaż na początku może wydawać się wielkim darem, ostatecznie ciąży. Okazuje się, że nie wszystkie wampiry potrafią sobie poradzić z wiecznością. Nawet wampir musi dostosować się do zmieniających się czasów. Jeśli tego nie zrobi, grozi mu szaleństwo.

Dla mnie film to perełka kina rozrywkowego: świetne kostiumy, zdjęcia i klimatyczna muzyka, do tego doborowa gra aktorska, humor i kilka kwestii do przemyśleń. Mogę tylko podziękować Annie Rice za stworzenie takich wampirów - myślących wampirów. Obok Drakuli Coppoli to mój ulubiony pseudohorror.

A końcowa scena z Lestatem mknącym cabrioletem po Golden Gate i piosenką Sympathy for the Devil w tle – to już mistrzostwo świata:)

Moja ocena: 5/6