Poezja skuta lodem

Czujecie się czasami tak, jakbyście żyli w dwóch światach? W tym realnym, właściwym, w którym być należy i trzeba, ale równocześnie pociąga was drugi świat – wzniosłych idei i marzeń, oderwany od pragmatycznych potrzeb, zupełnie subiektywny, a przez to piętnujący poczucie winy?


Ja krążę obecnie po tym rzeczywistym świecie, a kraina mojego chwilowego zapomnienia wydaje mi się chwilowo bardzo odległa… Czytam, oglądam, słucham, a swoich odczuć nie potrafię otulić w najprostsze słowa. To wzbudza rozczarowanie samą sobą. Muszę być gdzieś indziej, gonić za białym króliczkiem, spełniać oczekiwania, a już tęsknię za tymi chwilami sam na sam nad białymi kartami książki… Znaleźć trochę spokoju. O tym myślę. Wiem, że mój świat zmierza we właściwym kierunku, a jednak pędzi tak szybko, że mam ochotę złapać go za tę rozwichrzoną czuprynę, potrząsnąć i powiedzieć, że ja się tak nie bawię! Chce mi się przycupnąć na chwilę, pomyśleć, wymienić z kimś spostrzeżenia, wtulić się w ciepłe ramię… A na razie myśli oszalałe obijają się jedne o drugie. I sen ucieka spod powiek… Żadnego zdania sklecić nie mogę, żadnej myśli.


Miło widzieć, że podczas mojej nieobecności ktoś zaglądał do mojej krainy:)
Niebawem wracam.

A tak wygląda morze zimą, jakby ktoś nie wiedział...
Bo ja długo nie wiedzialam:)